Translate

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

ΟΙ ΑΝΗΚΟΝΤΕΣ


http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Nikos_Dimou.jpg
Νίκος Δήμου

—Κι εσύ, δηλαδή, που ανήκεις;
“Ανήκω”... Τι βάρβαρη λέξη ! Σαν να ήμουν ιδιοκτησία κάποιου. Οι άνθρωποι σήμερα ανήκουν: στη δεξιά, στην αριστερά, στο κέντρο...

—Ε! Λοιπόν, αν πρόκειται να μιλήσουμε για κατοχή — δεν ανήκω πουθενά. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικό ανδράποδο!
Μανία να σε κατατάξουν κάπου! Θυμάμαι μια δημόσια συζήτηση στην οποία είχα λάβει μέρος. Αφού μας διάβασαν στην αρχή πέντε θέσεις, μας έδωσαν μετά το παράγγελμα:
Και τώρα, τοποθετηθείτε!
(Έτσι κάπως έλεγαν και στη σχολική γυμναστική: Και τώρα... στοιχηθείτε!).
Και με τοποθέτηση δεν εννοούσαν να πούμε τη γνώμη μας — αλλά να πάρουμε μία “θέση”. Να υιοθετήσουμε μία από τις ήδη προδιαγεγραμμένες απόψεις.
Η περίπτωση να έχουμε μια ολότελα διαφορετική γνώμη που να συνδυάζει ίσως και δύο αντίθετες (γι,' αυτούς) θέσεις, ούτε τους περνούσε απ' το μυαλό.
Αυτή η τάση του ανθρώπινου μυαλού να απλοποιεί, να σχηματοποιεί, να κατατάσσει είναι ο όλεθρος (και η δόξα) της ανθρώπινης νόησης.

Η ευθύγραμμη σκέψη του “είτε - είτε”...
“Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας!”.
Τι απάνθρωπο αξίωμα...
Αδύνατον να δεχθούν έναν άνθρωπο ανεξάρτητο. Ακόμη κι όταν πάρεις θέση, προσπαθούν να συμπεράνουν —έστω και αρνητικά— την τοποθέτηση σου.
“Χτύπησε τη Ρωσία — άρα ανήκει στη Δεξιά”. “Έκανε κριτική στην κυβέρνηση — άρα ανήκει στην αντιπολίτευση”.

“Ευθυγραμμίστηκε (άκου έκφραση! πάλι η γυμναστική!) με την άποψη του Χ — άρα...”. Το ότι μπορεί να ψηφίζεις Κέντρο, να επαινείς τη Ρωσία, να κατακρίνεις την κυβερνητική πολιτική και να συμφωνείς με τις απόψεις δύο διαφορετικών κομμάτων ταυτόχρονα, θεωρείται στην Ελλάδα δείγμα αστάθειας και επιπολαιότητας. (“Είναι άνθρωπος χωρίς αρχές”). Ενώ, συνήθως, είναι δείγμα πολιτικής ωριμότητας και υπευθυνότητας. Και σημαίνει πως ο άνθρωπος έχει αρχές — δικές του όμως... Όχι των κομμάτων!
Κάθε γενική κομματική τοποθέτηση αποτελείται από εκατοντάδες επιμέρους θέσεις. Με άλλες απ' αυτές είναι φυσιολογικό να συμφωνείς — με άλλες πάλι να διαφωνείς. Αν από τις εκατό θέσεις που διατυπώνει το κόμμα “Α” συμφωνείς (την εποχή των εκλογών) με τις 55 —και αν το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο απ' ό,τι στα άλλα κόμματα— φυσικό είναι να ψηφίσεις το κόμμα “Α”. Αυτό δεν σημαίνει πως είσαι υποχρεωμένος να συμφωνήσεις και με τις υπόλοιπες 45 θέσεις του ! Ούτε πως τρεις μήνες μετά τις εκλογές, όταν αλλάξουν και οι συνθήκες και οι θέσεις, θα πρέπει ακόμη να συμφωνείς, κατά πλειοψηφία, με αυτό το κόμμα.

Μεγαλύτερο δείγμα υπανάπτυξης από αυτούς τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους, που τρεις γενιές ψηφίζουν το ίδιο κόμμα (ή τον ίδιο κομματάρχη) δεν υπάρχει! Σε μια υποδειγματική δημοκρατία η συνέπεια αυτή θα έπρεπε να θεωρείται αντισυνταγματική. Γιατί αυτός που ψηφίζει τίτλο η δυναστεία —κι όχι συγκεκριμένη άποψη, η συγκεκριμένο πρόσωπο— φαλκιδεύει το εκλογικό του δικαίωμα. Η ψήφος είναι κρίση. Αλλά τι κρίνει όποιος ψηφίζει στα τυφλά;
Πιστεύω απόλυτα στο αξίωμα του Καρτέσιου, “Να μη δεχτώ καμία αλήθεια αν δεν τη γνωρίσω καθαρά σαν τέτοια”. Μία-μία θέση όταν έρθει, πρέπει να εξετάζεται και να κρίνεται. Δεν μπορεί να είναι σωστό κάτι επειδή το είπε ο Καραμανλής —ή ο Ανδρέας— αλλά επειδή (και αν) είναι, σωστό, τότε μπορούμε να χειροκροτήσουμε αυτόν που το είπε.
Και πώς θα ξέρει ο μέσος πολίτης τι είναι σωστό; Σίγουρα, δεν έχει πάντα τα μέσα και τα στοιχεία να κρίνει. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προσπαθεί. Πρώτα όμως να απομονώνει την άποψη από το φορέα της — και να την κρίνει αυτή καθαυτή.

Η μόνη εγγύηση για τη δημοκρατία είναι το πάντα ξύπνιο, πάντα άγρυπνο, πάντα ανοιχτό μυαλό του πολίτη. Από τη στιγμή που θα αρχίσει να καταπίνει μαζικά θέσεις, απόψεις, δόγματα, κλισέ — η δικτατορία βρίσκεται πολύ κοντά.

Αγαπητοί φίλοι, αν δεν θέλετε να πουληθείτε σκλάβοι, μην —προς Θεού, μην— ανήκετε πουθενά! Μόνο στον εαυτό σας. Μην απαλλοτριώσετε την προσωπικότητα σας και την κρίση σας. Μπαίνουμε σε δύσκολους καιρούς και πρέπει να μείνουμε νηφάλιοι, έντιμοι και ελεύθεροι.
Μετρήστε πόσοι πέθαναν, πόσοι βασανίστηκαν από στέρηση ελευθερίας. Από το δόγμα και το φανατισμό, από τη μισαλλοδοξία και τις διακρίσεις... Δεν είναι θεωρητική επινόηση η ελευθερία, αλλά πρακτική, καθημερινή ανάγκη. Δεν στέκει αυτό που λένε καμιά φορά: “πρώτα ψωμί, μετά ελευθερία”. Το ψωμί δεν κατεβαίνει, στέκεται στο λαιμό, χωρίς ελευθερία. (Άσε που δεν ξέρεις αν θα υπάρχεις κι αύριο, για να το φας...). Αλλά ούτε η ελευθερία στέκει χωρίς ψωμί. Γιατί η πείνα και η στέρηση είναι βασικές μορφές ανελευθερίας.

Κι όταν λέω ελευθερία δεν εννοώ μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες κτλ. Εννοώ την εσωτερική μας ανεξαρτησία: την αμερόληπτη, απροκατάληπτη, αντικειμενική κρίση μας — κάθε στιγμή, για κάθε θέμα. Ο μεγάλος κίνδυνος για την ελευθερία μας δεν είναι οι εξουσίες έξω από μας, αλλά η εσωτερική μας νοητική ραθυμία, αδιαφορία, αδράνεια. Κανείς δεν μπορεί να υποδουλώσει κάποιον που σκέπτεται ελεύθερα. Αντίθετα, όποιος έχασε την εσωτερική του ανεξαρτησία είναι ήδη δούλος — η εξωτερική δέσμευση είναι μια τυπική επιβεβαίωση.
— Και τελικά δεν ανήκεις πουθενά;
Όχι. Μου ανήκουν όμως μερικές από τις θέσεις των κομμάτων. Ή—πιο σωστά— ταιριάζουν με τις δικές μου. Έτσι, προς το παρόν (τώρα, εδώ, σήμερα) συμφωνώ με την εξωτερική πολιτική του “Α” κόμματος, την οικονομική σκέψη του “Β”, την κοινωνική πολιτική του “Γ”.

— Δηλαδή, αντί να ανήκεις, σου ανήκουν;
Φυσικά. Δεν απηχώ εγώ τις γνώμες των κομμάτων — εκείνα πρέπει να απηχούν τις δικές μου. Εγώ, ο πολίτης, είμαι η βάση.
— Και πώς νιώθεις, έτσι ξεκρέμαστος;
Αιωρούμαι. Είναι λίγο κουραστικό να μην ακουμπάς πουθενά. Και να σε θεωρεί η κάθε παράταξη οπαδό της άλλης. Καλύτερα όμως. Από το να πιστεύουν πως τους ανήκω!
http://www.ndimou.gr/el/keimena/dimosieymata/epikaira/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%83/

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος


http://theodorakisfriends.com/2013/05/15/mikis-theodorakis-and-the-poet-tasos-livaditis/tasoslivaditis/

“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος”

 Τάσος Λειβαδίτης

-Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
-Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ ́ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις
λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
-Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
-Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα να γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
-Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος



Παραγωγή: Michael Jeff Splendor

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Eπιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά

   

  
Eπιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
δεν υπάρχει ανάγκη να βιάζεσαι.
Επιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
γιατί όλη αυτή η βιασύνη?
Επιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
φτιάξε στον εαυτό σου ένα φλιτζάνι τσάι.
Επιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
έλα να περάσεις λίγο χρόνο με μένα.

Επιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
έλα να φορέσουμε μπότες για μια βόλτα,
ας κλωτσήσουμε τους σωρούς τα φύλλα,
να χαμογελάσουμε και να μιλήσουμε.
Επιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
 φαίνεσαι πάντα τόσο κουρασμένη,
έλα κάθισε και φώλιασε κάτω από το πάπλωμα
και ξεκουράσου μαζί μου για λίγο.

Επιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
αυτά τα βρώμικα πιάτα μπορούν να περιμένουν.
Επιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
έλα να περάσουμε ευχάριστες στιγμές,
να ψήσουμε ένα κέικ!
Επιβράδυνε τους ρυθμούς σου μαμά,
γνωρίζω ότι δουλεύεις αρκετά,
αλλά μερικές φορές είναι
ωραίο όταν σταματάς.

Κάθισε μαζί μας ένα λεπτό,
και άκουσε την μέρα μας,
πέρασε μαζί μας πολύτιμες στιγμές,
γιατί η παιδική μας ηλικία δεν περιμένει!



Πόση αλήθεια κρύβει αυτό το υπέροχο κείμενο.Πόση σπατάλη χρόνου κάνουμε καθημερινά σε ανούσια πράγματα και όχι εκεί που πραγματικά αξίζει... 

Πηγή κειμένου:http://media-cache-ec0.pinimg.com/originals/70/06/77/700677fe3bfd26e65daf6b0a458cfbe0.jpg

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Έμαθα ότι


http://vi.sualize.us/girl_snow_thinking_miss_you_girl_beautiful_sad_snow_white_re_winter_picture_tNrn.html
Έμαθα -
ότι παίρνει χρόνια να οικοδομήσεις εμπιστοσύνη, και αρκούν μερικά δευτερόλεπτα για να την καταστρέψεις.
Έμαθα -
ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι άξιος να αγαπηθείς. Τα υπόλοιπα επαφύονται σ' αυτόν.
Έμαθα -
ότι ανεξαρτήτως πόσο καλός φίλος είναι κάποιος, κάποιες φορές θα σε πληγώσει, και εσύ θα πρέπει να τον συγχωρήσεις.
Έμαθα -
ότι δεν έχει σημασία τι έχεις στη ζωή σου, αυτό που μετράει είναι ποιους έχεις στη ζωή σου.
Έμαθα -
ότι δεν πρέπει ποτέ να καταστρέφεις
 μια συγγνώμη με μία δικαιολογία.
Έμαθα -
ότι δεν πρέπει να συγκρίνεις τον εαυτό σου, με ότι καλύτερο μπορούν οι άλλοι να κάνουν.
Έμαθα-
ότι αρκεί
 μια στιγμή για να κάνεις κάτι που θα σε στενοχωρεί όλη σου τη  ζωή.
Έμαθα-
ότι χρειάζεται πολύς χρόνος για να γίνεις αυτός που θέλεις να είσαι.
Έμαθα-
ότι θα πρέπει πάντα να αποχωρίζεσαι τα αγαπημένα πρόσωπα με λόγια αγάπης. Μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τα βλέπεις.
Έμαθα-
ότι είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που κάνουμε, δεν έχει σημασία το πώς αισθανόμαστε για αυτό που κάνουμε.
Έμαθα-
ότι
 είτε μπορείς να ελέγχεις τη συμπεριφορά σου είτε  θα σ' ελέγχει αυτή.
Έμαθα-
ότι ανεξάρτητα από το πόσο θερμή είναι μια σχέση στην αρχή, το πάθος εξασθενίζει και πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο να πάρει τη θέση του.
Έμαθα-
ότι ήρωες είναι αυτοί που κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει, όταν χρειάζεται να γίνει, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.
Έμαθα-
ότι τα χρήματα είναι ένας άθλιος τρόπος να αξιολογείς την ζωή σου.
Έμαθα-
ότι μερικές φορές οι άνθρωποι που περιμένεις να σε κλωτσήσουν όταν είσαι στα κάτω σου, είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν να πάρεις τα πάνω σου.
Έμαθα-
ότι  όταν είμαι θυμωμένος έχω το δικαίωμα να το δείχνω, αλλά αυτό δεν μου δίνει το δικαίωμα να γίνομαι σκληρός με τους άλλους.
Έμαθα-
ότι η αληθινή φιλία διατηρείται ακόμα και όταν υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Το ίδιο ισχύει και για την αληθινή αγάπη.
Έμαθα-
ότι μόνο και μόνο επειδή κάποιος δεν σε αγαπάει με τον τρόπο που θέλεις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπάει όσο περισσότερο μπορεί.
Έμαθα-
ότι η ωριμότητα σχετίζεται περισσότερο με τις εμπειρίες που είχες καθώς και από τι έχεις μάθει από αυτές,
 και λιγότερο από το πόσα γενέθλια γιόρτασες.
Έμαθα-
ότι δεν πρέπει ποτέ να λες σ' ένα παιδί ότι τα όνειρά του είναι
 εξωπραγματικά. Τι τραγωδία θα ήταν αν σε πίστευε.
Έμαθα-
ότι δεν είναι πάντα αρκετό να σε συγχωρέσουν οι άλλοι. Αρκετές φορές πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.
Έμαθα-
ότι δεν έχει σημασία πόσο άσχημα ράγισε η καρδιά σου, η ζωή  δεν σταματά για να ξεπεράσεις τη θλίψη σου.
Έμαθα-
ότι οι περιστάσεις και οι συνθήκες μπορεί να έχουν επηρεάσει το ποιοι είμαστε, όμως είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που έχουμε γίνει.
Έμαθα-
ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
Έμαθα-
ότι
 μόνο και μόνο επειδή δύο άτομα μαλώνουν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο. Ισχύει και το αντίθετο, επειδή δεν μαλώνουν δεν σημαίνει ότι αγαπούν ο ένας τον άλλο.
Έμαθα-
ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο πρόθυμοι να μάθουμε ένα μυστικό.
Θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μας για πάντα.
Έμαθα-
ότι δύο άνθρωποι μπορούν να κοιτούν ακριβώς το ίδιο πράγμα και να βλέπουν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Έμαθα-
ότι τα διαπιστευτήρια στον τοίχο, δεν σε κάνουν αξιοπρεπή άνθρωπο.
Έμαθα-
ότι οι άλλοι θα ξεχάσουν τι τους είπες,  θα ξεχάσουν τι τους έκανες, αλλά  δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να αισθάνονται.


     Omer B. Washington
(Παλαιστίνιος δημοσιογράφος)

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Βαρκάρισσα της Χίμαιρας

           http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/03/blog-post_6521.html

Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές.
Τους τροπαιούχους.
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς.
Τους ορειβάτες.
Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
Αυτούς, που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από την δεξίωση ο πορτιέρης γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.
Λυπάμαι μόνο που δε μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων...


Βαρκάρισσα της Χίμαιρας
Αλκυόνη Παπαδάκη

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

To δέντρο που έδινε

του Sheldon Allan Silverstein

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά που αγαπούσε ένα αγοράκι
Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της, τα έπλεκε στεφάνι και έπαιζε το βασιλιά του δάσους. Σκαρφάλωνε στον κορμό της, έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα. Παίζανε και κρυφτό. Όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά…πάρα πολύ. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια. Και το αγόρι μεγάλωσε. Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή. Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε: «Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις  λεφτά;»
«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε: «Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω»,είπε το αγόρι.«Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’ αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να
κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε, η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά ...και να ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη … μα όχι πραγματικά.
Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου
δώσω... Δεν έχω μήλα».
«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»
«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».
«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη…

Παραγωγή video: Χλέτσος Βασίλης